یکی ازتجهیزات مورد استفاده اسکی آلپاین پوئین بودکه پنجه پا وپاشنه پا بطور کامل بروی اسکی وصل شده بود واسکی باز کنترل بیشتری داشت .وبه شخص اجازه می‌داد مسیر سرازیری رابا سرعت بیشتری طی کند. اسکی آلپاین با تجهیزات جدید به دو نوع داون هیل واسلا لوم تقسیم شدو برای اولین بار دربازیهای زمستانی ۱۹۳۶ اینزبراک اتریش اسکی آلپاین معرفی شد.
درطول سالهای ۱۹۳۰ که اسکی آلپاین بعنوان یک ورزش اروپائی مشهور شد ،بالابر اسکی نیز اختراع شد.که فشارو سختی و بالا رفتن ازکوه را قبل یک سر خوردن لذت بخش ازبین می برد .توسعه صنعت اسکی بعداز جنگ جهانی دوم شروع شد وقتیکه برای اولین بار اتریش وسوئیس انواع اسکی آلپاین را تولید کردند.درطی ۶۰ سال گذشته مدارس مختلفی جهت رشد اسکی با تحقیق برروی تکنیکهای مختلف وانواع حالات برای شناسایی بهترین فرم اسکی تشکیل شده .
رشته های مختلف
جینت اسلالوم تلفیقی از هردو حالت قبلی بود ، و اولین بار طی بازیهای المپیک زمستانی ۱۹۵۲ اسلو اجرا شد . سوپرG ، تلفیقی از جینت اسلالوم وداون هیل بودکه به رشته های اسکی آلپاین اضافه شد ، وهمان زمان مسابقات آن‌در کاپ جهانی سال ۱۹۸۳ والمپیک‌سال ۱۹۸۸ نیزاجرا شد.
اولین رویداد سازمان یافته دراسکی ، پرش ومسابقه کراس کانتری بودکه دراوایل سال ۱۸۰۰ شروع شد. در آن سالها اسکی نوردیک تغییرات زیادی داشت. که باوجود تفاوتهای کنونی این دو روش هنوز با‌همان اوضاعی که بیش از ۱۵۰ سال قبل‌داشتند،وجود دارند . دراوایل سالهای ۱۹۰۰ محبوبیت اسکی رشد زیادی داشت ،چنانچه اروپائیها همه تفریحاتی که همسایه نروژی آنها داشتند یاد گرفتند واسکی نوردیک هنوز تا این زمان درآنجا بکاربرده می‌شود.
اولین المپیک زمستانی
این اتفاق با جریاناتی شامل اولین بازیهای المپیک زمستانی مصادف شد .افتتاحیه بازیهای ۱۹۲۴ در چمونیکس / فرانسه ، پنج رشته ورزشی داشت واسکی نوردیک دو نوع بود : اسکی پرش و نوردیک مختلط .
تولد اسکی آلپاین
این جریان ادامه داشت تا زمانیکه برای اولین بار اسکی کراس کانتری درطول بازیهای زمستانی ۱۹۳۲ در دریاچه پلاسید جایگاه خودرا پیداکرد .همچنانکه اسکی به اوج خود رسیده بود ، تکنیک وتجهیزات نیز متناسب با مسابقات بهبود پیدا کرد . رشته تله مارک برای جاهای هموار وچرخشهای نمایشی نروژی مناسب بود اما فاقد کنترل لازم برای سطوح شیب دار آلپ وکوههای دیگر اروپا واین منجربه تولد اسکی آلپاین شد .
پیش از آنکه اسکی برای تفریح و سرگرمی استفاده شود، برای کار حمل و نقل از آن استفاده می‌شد که قدیمی ترین نوع شناخته شده آن پهن می باشد. اسکی کوتاه درسوئد پیداشد که نشان می داد بیشتر از ۴۵۰۰ سال سن دارد و نقاشیهای روی غار وصخره ها مشخص می‌کرد که اسکی قبل ازاین نیز مورد مصرف بوده ، اولین اسکیها ممکن است بوسیله یک شکارچی یا یک مسافر استفاده می‌شده ، بطوریکه آنها بطور عادی درطول زمستان درشمال روسیه وکشورهای اسکاندیناوی استفاده شده بودند .
اسکی نوردیک
اسکیهای نخستین برای سرعت ساخته نشده بودند اما بصورتی طراحی شده که افراد را روی برف درحالیکه برای کارشان بروند نگه دارد. مردم ناحیه تله مارک نروژ دراوایل سالهای ۱۷۰۰ به گسترش اسکی بعنوان ورزش معتقد بودند ، آنها روشهای تله مارک و کریستیانا ( کریستی حالا ) و همچنین روش نمایشی هنری راخلق کردند .آنها غالباً شیفته پرش بودند .بدین گونه که هردو اسکی آلپاین ونوردیک این حالت رادارا بودند. تفاوتی که حالا ما بین روشهای مختلف اسکی قائل می شویم قرنهای قبل نبود .همه اسکیهای اولیه یک پوتین داشتند که فقط درقسمت پنجه پا روی اسکی نصب شده بود باپاشنه پای آزاد که به بالا وپائین حرکت می کرد که حالا آن را اسکی نوردیک می نامیم .
جالب است که بدانید انجمن بین المللی زبان شناسان لغت اسکی را برگرفته از زبان آریایی می داند ،و برخی دیگر از باستان شناسان معتقدند که این لغت از شرق به کشورهای اسکاندیناوی راه یافته است.
مصطفی عالم در کتاب خودش با نام اسکی مدرن به نکته ی جالبی اشاره کرده : روستاییان نواحی کردستان ، زمانی که به شکار در مناطق برف خیز و صعب العبور کوهستانی می رفتن ، برای عبور از این مناطق ،چوب های بلندی به پا می کردن که امروزه نیز مورد استفاده اهالی آن ناحیه قرار می گیرد .
امیر تیمور لنگ در خاطرات خودش از ایران ، نوشته است: درمنطقه ای از ایران که امروزه به”فیروز کوه” مشهوراست ، قاصدها و پیک های محلی را می دیده که برای پایین آمدن از ارتفاعات ، چوب های بلندی به پا میکردند و با استفاده از آنها بر روی برف سر میخورده اند.
کشور ایران به علت بر خورداری از شرایط اقلیمی کوهستانی و وجود ارتفاعات برفگیر سابقه ایی تاریخی در ورزش های زمستانی ، ازجمله اسکی دارد . با گذشت سال ها و ورود اروپاییان به ایران، اسکی به معنای امروزی آن به کشور ما راه یافت .
۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح و در ایران باستان قبایلی با نام کافکاز از نوعی ابزار خاص به منظور عبور از مناطق برفی و کوهستانی استفاده می کردند و با اتصال آن به چوب هایی که با پوست حیوانات پوشانده شده بود به نوعی بر روی برف ها سر میخوردند ، عده ای از مردمان ایل بختیاری نیز بااستفاده از شاخ گاو وحشی نوعی وسیله به نام درگ میساختند و با پوشیدن آن رو برف راه میرفتند.
